~ rouw gaat in eigen tempo, zijn eigen pad, kent geen tijd. ~
En dan is het vandaag de laatste dag van de eerste maand.
Aangezien in december de praktijk dicht was, betekende januari een inhaalslag maken en terug in een ritme komen. Zoals dat voorheen was, maar het is toch anders geworden.
Ik merkte aan mijn lijf dat het een rustiger tempo nodig had, maar hoe dan? Door extra lief voor mezelf te zijn en bewust te zijn van wat er voor een lichaamssignalen worden weergegeven.
Op sommige momenten overvalt me nog steeds ineens letterlijk het verdriet van het verlies van mijn papa. Doordat ik dit meteen bewust doorleef, duurt zo’n moment kort en voel ik me daarna opgelucht.
De afgelopen maand zijn er zeker een aantal dagen geweest dat het gevoel van onwerkelijkheid een split second omhoog popte en dan ook weer vervaagde. Dat was dan rare gewaarwordingen, net alsof het er niet geweest was.
Daarbij kwam ook wel eens de ’angst van het vergeten’ om de hoek kijken. Bang dat ik mijn papa me niet meer voor de geest kan halen. Rare gedachten die zomaar met je aan de haal zouden kunnen gaan, maar ook dit krijgt de aandacht die het nodig heeft zonder het weg te stoppen of te negeren.
Door nieuwe externe omstandigheden was mijn slaapritme de laatste twee weken weer een aantal nachten onderbroken geweest. Dat was niet helpend in deze periode en ik voelde deze zwaarte in mijn lijf. Een collega adviseerde mij om in plaats van plots te remmen te ontkoppelen, zodat je langzaam kan uitrollen.
Dat langzaam uitrollen doe ik in de vorm van extra rustmomenten creëren door o.a. een uurtje eerder naar bed te gaan, op de bank een tukje doen of knuffelen met de huisdieren, zodat mijn lichaam krijgt wat het nodig heeft.