~ je verhaal delen, kan wellicht zoveel helen. ~

Al enige tijd wilde ik mijn verhaal delen, maar ik wist niet goed hoe. Tijdens het lezen van het boek ‘Levensbelang’ van Baukje van Leeuwen kreeg ik de juiste inspiratie en om het op te schrijven.

Ik schrijf mijn verhaal zonder oordeel naar de betrokken partijen, maar met als doel om mijn stem te laten horen en inzicht te geven over bepaalde onderwerpen. 

Intro

Als alles soepel en via de natuurlijke weg verloopt tijdens conceptie, de zwangerschap en de geboorte, ontwikkel je een stevig basisvertrouwen en een gezond (veilig)hechtingspatroon: al je (levens)behoeften worden vervuld en je kunt je normaal ontwikkelen in een liefdevolle omgeving met voldoende emotionele verbinding. Een gezonde basis om stressvolle situaties te kunnen verwerken, waarin je veilig je gevoelens kunt uiten.

Gezin van herkomst

Ik ben de jongste dochter van een gezin dat verder bestaat uit mijn vader, mijn moeder, mijn oudere zus en mijn jongere broertje.

Ver terug in de tijd

In 2020 hoorde ik tijdens een lezing over de ontwikkeling van een foetus dat een baarmoeder ‘toxic’ is als de moeder tijdens haar zwangerschap rookt, drinkt en/of drugs gebruikt. Dit heeft weer direct een impact op de ontwikkeling van het ongeboren kind.

Om van een verslaving af te komen is heel moeilijk, ook voor mijn moeder zij had ook moeite om te stoppen met roken.

Mijn moeder lag met zwangerschapsvergiftiging in het ziekenhuis, toen ik op 19 juni (Vaderdag) ter wereld kwam. 2 maanden eerder dan gepland en hierdoor werd ik dus een couveuse baby. 

De behandeld arts waarschuwde mijn ouders dat ik hoogstwaarschijnlijk een achterstand in mijn ontwikkeling (zowel fysiek als mentaal) zou hebben.

Mijn eerste 12 levensjaren

Mijn herinneringen aan ongeveer mijn eerste 5 levensjaren zijn bijna nihil, alleen de foto’s laten zien dat ik een onbezorgde en vooral liefdevolle jeugd heb gehad. 

Wel weet ik me nog te herinneren dat ik trots op mezelf was dat ik niet gehuild had tijdens de uitvaart van een van mijn grootouders. Ik was toen ongeveer 6 jaar oud. Hoe bizar vind ik dat nu klinken.

Vanaf mijn 7e levensjaar werd er astma geconstateerd waarvoor ik medicatie voorgeschreven kreeg. Regelmatig moest ik op controle bij de longarts en er werden herhaaldelijk vervelende testen gedaan. In de loop der jaren had ik momenten dat mijn longen echt niet goed functioneerden en kreeg ik Prednison voorgeschreven. 

In dezelfde periode vertelden mijn ouders mij dat ik eigenlijk van een tweeling ben. Helaas was mijn tweelingbroertje in de baarmoeder gestorven. Hier heb ik heel jarenlang geen emotie bij gevoeld, het was een feit en niet meer dan dat. Verder vroeg ik ook niet naar details.

Pesten

Op de lagere school was ik een heel stil meisje. De leraren wisten soms niet of ik aanwezig was of niet, zo onopvallend was ik. Hierdoor was ik anders dan andere klasgenoten en dus op regelmatige basis het mikpunt van pesterijen van andere meiden uit de klas die hun woordje altijd hadden klaar staan.

Ik werd gedwongen om spullen mee te nemen naar het schoolplein (zoals bijvoorbeeld een springtouw of snoep) en owee als ik niet op een bepaald tijdstip tussen de middag weer terug op het schoolplein was.

Of ik kreeg ineens opdrachtjes om andere kinderen in de klas te pesten, maar dan deed ik net alsof omdat ik dat echt niet wilde met de consequenties van dien.

Ging de schoolbel om naar huis te gaan op zo’n dag, dan rende ik door de brandgangetjes naar huis zodat ik zo snel mogelijk uit de situatie kon ontsnappen. Gelukkig was het niet iedere dag kommer en kwel op school.

Toen ging ik naar het middelbaar onderwijs en ik had me onbewust bedacht om mijn leven iets interessanter te doen voorkomen. In het begin trok ik daar veel nieuwe vriendinnen mee, maar al redelijk snel werd dit leugentje voor eigen bestwil mijn grootste karma! Het enige wat ik wilde was gewaardeerd worden en spijt krijg je altijd achteraf, maar dan is er geen weg meer terug. 

Puberteit

Tijdens mijn tienerjaren was ik regelmatig opstandig vooral naar mijn moeder gericht. Ernstige fratsen heb ik niet uitgehaald. Mijn schoolresultaten waren verder goed en ik haalde mijn energie bij de paarden.

Twintiger jaren

In de eerste helft van deze levensfase kregen veel van mijn vriendinnen vaste relaties, maar mij lukte het maar niet om iets (langdurig) op te bouwen. Dus besloot ik om mij te richten op mijn carrière, het volgen van avondstudies, frequent te gaan stappen in Belgische dancings en bijna obsessief te gaan sporten.

Op mijn 24ste ontmoette ik voor het eerst mijn man, maar daar ging wel eerst een jaar overheen vooraleer dit serieus werd. Wij zijn ondertussen 18 jaar samen waarvan 8 jaar getrouwd.

Moederschap

Op mijn 28ste werd ik zelf zwanger. Wat waren we superblij met deze gebeurtenis.

De roze wolk van een zwangerschap heb ik helaas niet gezien. Het leek wel alsof ik de eerste vrouw was met astma én zwanger. Het geklooi met welke medicatie ik wel/niet mocht innemen en welke dan tussentijds schadelijk waren geweest voor ons ongeboren kindje, het was allemaal niet fijn. Daarnaast een lichaam dat niet goed wilde meewerken (bekkeninstabiliteit).

Tijdens het eerste trimester van mijn zwangerschap verloor ik tijdens een toiletbezoek een bloedpropje. Op controle bij de verloskundige werd ons bevestigd dat de baby kerngezond was en er niets aan de hand was. 

De bevalling verliep niet zo soepeltjes, met 42 weken en 1 dag werd ik ingeleid en na een lange tijd van persweeën verplicht te onderdrukken – want iemand anders was al verder met bevallen – werd onze dochter uiteindelijk geboren met de vacuümpomp.

De placenta bleek 2 ‘ruimtes’ te hebben, maar er kwam geen uitleg van de gynaecoloog toen we vroegen naar de oorzaak hiervan. 

Maanden later tijdens het tv-programma ‘the womb’ ontdekten wij als kersverse ouders dat wij dus een ‘vanished twin’ hadden verloren in het eerste trimester van de zwangerschap.

Met wat ik nu weet, klinkt het als ‘history repeating itself’ maar kan ik mijn dochter goed ondersteunen in haar proces.

Dertiger jaren

Deze jaren stonden voornamelijk in het teken van het moederschap, een goede partner zijn en carrière maken. Achteraf gezien werd ik in deze periode meer geleefd dan dat ik leefde.

Burn-out

Als kind zijnde had ik jarenlang een eigen binnenwereld gecreëerd waar ik me veilig voelde. 

Tot een moment rond mijn veertigste levensjaar – toen ik een bepaalde management functie had – een onbewuste trigger kreeg van ‘ongewenst / niet gewaardeerd voelen’ die uiteindelijk tot een burn-out heeft geleid. 

Persoonlijke ontwikkeling

Er waren enorm lange wachtlijsten bij de reguliere therapeuten en ben ik zelf op zoek gegaan om te herstellen van deze vervelende situatie. Zo kwam ik in aanraking met Paardencoaching en de Aroma Freedom Technique. 

Door deze 2 methodieken ging ik geen symptoombestrijding aan, maar werd de doos van Pandora geopend op zoek naar de onderliggende oorzaak van mijn burn-out. 

Daarnaast heb ik een korte tijd cognitieve gedragstherapie gehad, waar de behandelende psycholoog meer een sparringpartner werd aangezien ik met de 2 bovengenoemde methodieken de onderliggende oorzaak van mijn thema’s al gevonden had, deze herkende en ook erkende.

Was dat een makkelijke periode, NEE zeker niet! Ik ben door hele diepe dalen moeten gaan, maar wat ben ik trots op mezelf dat ik dit traject ben aangegaan zodat ik mezelf opnieuw heb leren kennen wie ik in essentie ben en mag ZIJN!

Traditionele Chinese Geneeskunde

Rond mijn twintiger jaren raakte ik geïntrigeerd door de TCG. Volgens TCG wordt de longenergie verzwakt door blootstelling aan pathogenen, klimaats- en temperatuursinvloeden, door luchtverontreiniging (ook door roken) en door het niet goed verwerkt hebben van verdriet. Bij een zwakke milt energie (verkeerde voeding, piekeren) raakt ook de longenergie verzwakt. 

Nu is het voor mij helder waar de interesse voor TCG vandaan komt en ben ik zo ver in mijn persoonlijke ontwikkeling dat ook mijn longen veel gezonder zijn geworden.

Verstarren

Het is voor mij nu ook duidelijk waarom ik vroeger niet het vermogen had om langdurige (intieme) relaties aan te gaan.

In mijn vroeg levensstadium was er namelijk zo’n grote bedreiging dat enkel ‘verstarren’ nog mogelijk was. Het verstarren treedt op in de hoogste fase van doodsangst. Je brein hoopt op te overleven door je zo stil mogelijk te houden (‘ik ben er niet’). 

Vorig jaar was ik aanwezig bij een lezing van Anne Verwaal. Het blijkt dat veel couveuse kinderen problemen hebben met fysieke aanrakingen. Want je wist nooit als couveuse baby welke vreemde handen, wat gingen doen op welk tijdstip. Het gemis van de moeder tijdens deze periode, zorgt voor een deuk in je basisvertrouwen.

En nu?

De laatste jaren zijn bij mij meerdere kwartjes gevallen en zijn er nog thema’s die enige vorm van aandacht nodig hebben. En dat is helemaal prima!

Waarom heb ik altijd een bepaald gevoel bij me gedragen, zonder daarvan de betekenis te weten. Nu weet ik dat het enorme gemis van mijn tweelingbroertje daar aan ten grondslag ligt.

Waarom ik altijd ‘stil’ was, dit vanuit de loyaliteit van een kind naar de ouders toe om niet tot last te zijn, want zij hebben genoeg verdriet gehad. 

Waarom ik me vreemd gevoeld heb. Mijn moeder had zo graag ook een zoon willen hebben. Uiteraard is ze heel blij met mij, maar zij kon er niet 100% zijn vanwege het enorme verlies van haar zoon.

Dat hechtingsproblematiek ook invloed heeft gehad op mijn relaties, mijn pestverleden, mijn prestatiedrang, mijn onbewuste gedrag etc. etc. 

Voor mij is het duidelijk dat het van essentieel belang is dat thema’s waar je jarenlang (on)bewust mee rondt loopt – tot en met het moment van één of meerdere triggers – je aan een grondig onderzoek onderwerpt, zodat je sympathische- en parasympatische stelsel weer gesynchroniseerd kan worden. Dat je niet alleen aan symptoombestrijding doet en onnodig medicatie gebruikt om ‘rust’ te krijgen.

Ik ben dankbaar voor het pad dat ik tot nog toe heb bewandeld en ondersteun ik nu zelf mensen in hun ontwikkelingsprocessen met behulp van het paard, familieopstellingen en/of essentiële oliën.